Α ναι, εσένα σε είχα ξεχάσει...Όχι, όχι...δεν κατάλαβες. Θα ήταν σωστότερο να πω πως δεν θα μπορούσα να σε ξεχάσω. Είσαι το μυαλό μου...ο νους μου...Μα, ξεχνιέται η λογική? Δεν γίνεται αυτό. Όχι.. Θα μπορούσα να πω όμως πως μπορεί να μην συμπάσχεις με το υπόλοιπο σώμα όταν θυμάσαι πόσο εγωίστρια είναι η κάτοχος αυτού του εγκεφάλου...Δεν φταις, εσύ μην ανησυχείς!
~
Δεν καταλαβαίνω....νομίζω δεν με ακούς που σου μιλάω...σε νοιάζομαι, είσαι ο κόσμος στον οποίο ζω..γιατί να κάνω κάτι τέτοιο...
Γλυκιά μου συνείδηση και κόσμε, ύπαρξη άυλη που μου προσφέρεις την ζωή, είσαι η φωνή του νου μου και θα συνεχίσω να σε ακούω.
♥
Και εμένα? Γιατί δεν με ακούς ποτέ? Γιατί να ακούσεις μόνο αυτήν! Αν ήταν όλα λογικά, θα ήταν βαρετά...Παίξε με τον κόσμο... γιατί δεν της αρέσω...
Εσένα δεν σου επιτρέπω... δεν της αρέσεις γιατί είσαι απερίσκεπτη. Και αυτό είναι κακό.
~
Σε ευχαριστώ...ενώ νιώθω πως χάνομαι, ξαφνικά βρίσκω επιφάνεια να αναπνεύσω τις σκέψεις. Τη ζωή... Αναδύομαι ξανά στη πραγματικότητα.
♥
Μη! Μη...Θα την αφήσεις να σε ελέγξει και άλλο? Μην το επιτρέψεις, δώσε σε εμένα την ευκαιρία να σε κάνω να αισθάνεσαι έτσι όπως αρμόζει σε μία κοπέλα με τέτοιες χάρες.
Να μου λείπει κάτι τέτοιο. Είσαι ένα τίποτα μπροστά στην ικανότητα της λογικής!
~
Κουράστηκα...θα μπορούσα ίσως..να αναπαυτώ λίγο εδώ, σε αυτό το σημείο. Κοίτα, εκείνο το άνθος ίσα-ίσα που φαίνεται μέσα στο γρασίδι, μέσα στα δέντρα, κοίτα αυτό το χρώμα, ο ουρανός προσπαθεί να τα σκεπάσει με μία κουβέρτα αγνών σύννεφων. Ώστε, έτσι είναι τα λουλούδια. Μπορώ και βλέπω...δες τα πέταλά του, αυτό το απαλό χρώμα, πόσο όμορφα ανεμίζουν..νιώθω το μεταξένιο τους ένδυμα. Μπορώ να το αγγίξω.. Αυτό...είναι η μυρωδιά του...Η γλυκιά αυτή μυρωδιά φτερουγίζει ανάμεσά μας. Πάρε μία ανάσα και κράτησε τη μέσα σου για πάντα, για εμένα. Μπορώ να οσφραίνομαι..Μα τόσο γρήγορα...τα πέταλά του, πετάνε, για που το έβαλαν?!? Τι είναι αυτό το απόκοσμο βουητό...έφυγαν...Τα πήρε ο αέρας, μόλις με διαπέρασε, τον ένιωσα να σφυρίζει ειρωνικά κοντά μας, εσύ δεν τον ακούς..Αλλά εγώ τον κατάλαβα..Μπόρεσα να τον ακούσω.
♥
Γιατί δεν με ακούς! Αυτή ακούει ό,τι λέω, γιατί δεν σου τα λέει?
Να μου λείπει κάτι τέτοιο. Είσαι ένα τίποτα μπροστά στην ικανότητα της λογικής!
~
Κουράστηκα...θα μπορούσα ίσως..να αναπαυτώ λίγο εδώ, σε αυτό το σημείο. Κοίτα, εκείνο το άνθος ίσα-ίσα που φαίνεται μέσα στο γρασίδι, μέσα στα δέντρα, κοίτα αυτό το χρώμα, ο ουρανός προσπαθεί να τα σκεπάσει με μία κουβέρτα αγνών σύννεφων. Ώστε, έτσι είναι τα λουλούδια. Μπορώ και βλέπω...δες τα πέταλά του, αυτό το απαλό χρώμα, πόσο όμορφα ανεμίζουν..νιώθω το μεταξένιο τους ένδυμα. Μπορώ να το αγγίξω.. Αυτό...είναι η μυρωδιά του...Η γλυκιά αυτή μυρωδιά φτερουγίζει ανάμεσά μας. Πάρε μία ανάσα και κράτησε τη μέσα σου για πάντα, για εμένα. Μπορώ να οσφραίνομαι..Μα τόσο γρήγορα...τα πέταλά του, πετάνε, για που το έβαλαν?!? Τι είναι αυτό το απόκοσμο βουητό...έφυγαν...Τα πήρε ο αέρας, μόλις με διαπέρασε, τον ένιωσα να σφυρίζει ειρωνικά κοντά μας, εσύ δεν τον ακούς..Αλλά εγώ τον κατάλαβα..Μπόρεσα να τον ακούσω.
♥
Γιατί δεν με ακούς! Αυτή ακούει ό,τι λέω, γιατί δεν σου τα λέει?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.