Ο Τολμών Νικά

Έτσι, λοιπόν, μετά από μία σειρά ατυχών γεγονότων που έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, έρχομαι στην περίεργη θέση που υποστηρίζω πια το γεγονός ότι η μοναξιά είναι η καλύτερη συντροφιά. Και ποιος θα έρθει να αναιρέσει αυτή την ανεξίτηλη άποψη από τα τοιχώματα του νου μου? Μια γάτα!
~
Χαχα, μια γάτα? Τι θα έκανε μία γάτα που θα σου άλλαζε ολοκληρωτικά τη γνώμη!?

Αυτό θα αναρωτιόμουν και εγώ η ίδια αν δεν συνέβαιναν αυτά τα οποία θα περιγράψω παρακάτω...
Ένα περιβάλλον γεμάτο στρες και αρνητικές λεπτομέρειες που με περιτριγυρίζουν προκαλούν μία ποικιλία συναισθημάτων η οποία μάλλον παραείναι μελαγχολική για ένα αισιόδοξο άτομο σαν και εμένα. Κατεβαίνοντας λοιπόν, μόνη μου όπως πάντα, από το σχολείο μου που βρίσκεται ψηλά στις φυλακές του Κορυδαλλού προς το σπίτι μου, μία απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου, ακούω μουσική για να ξεχαστώ από την μουντή ρουτίνα που σιγά σιγά με σκοτώνει. Η ηρεμία με κυριαρχεί. Φτάνοντας στην εξώπορτα της πολυκατοικίας βλέπω κάτι καθημερινό, ένα γατάκι, να είναι δύο ή τριών μηνών, να κοιτάει επίμονα σαν να  περιμένει με ανυπομονησία κάτι να εμφανιστεί. Αν δεν αγαπούσα τις γάτες, δεν θα έδινα σημασία, αλλά η συγκεκριμένη ήταν ξεχωριστή. Αυτό το βλέμμα που με διαπερνούσε, τελικά με σαγήνευσε, με αποτέλεσμα να σκύψω ήρεμα για να μην το τρομάξω, να χαϊδέψω το κεφαλάκι του με τα άσπρα μαγουλάκια και εκείνο να μου ανταποδώσει με ένα γουργουρητό ικανοποίησης. Έβγαλα τα κλειδιά από την τσάντα μου και με ένα χαμόγελο ευλάβειας, άνοιξα την πόρτα...

Τη επόμενη μέρα, καθώς περπατούσα ξανά τον ίδιο δρόμο και ξανά πλησίαζα στο σπίτι μου, βλέπω το γατάκι, να έχει ξαπλώσει χουζουρεύοντας στο πατάκι της εξώπορτας. Γέλασα, γιατί μου άρεσε το θάρρος του. Τόλμησε να έρθει κοντά στα πόδια μου, να παίξει με την ουρίτσα του ναζιάρικα και να γυρίσει ξανά να με κοιτάξει. Ήταν από τα λίγα γατάκια που έχουν μεγαλώσει και νιώθουν οικειότητα με τους γείτονες εκεί, αντιθέτως, από τα πολλά που έχουμε χάσει και δεν ξαναείδαμε ποτέ.

Έσκυψα πάλι να του χαρίσω ένα χαδάκι, και αμέσως ανέβηκα πάνω να του φέρω κάτι να φάει, οτιδήποτε για να το κάνω χαρούμενο.  Ήταν το μόνο πράμα αυτές τις μέρες που με έκανε να νιώθω λίγο αισιοδοξία. Έπρεπε να το ανταμείψω. Σήκωσε από την χειμερία νάρκη την μικρή λάμψη μέσα στο νου μου που ήταν σκεπασμένη από χιλιάδες σκιές.

Ξυπνώντας το επόμενο πρωί, έχοντας ξεχάσει κάθε καλή πράξη που έκανα την προηγούμενη ημέρα, σηκώθηκα από το κρεβάτι με την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει πράγματι καλά. Ετοιμάστηκα γρήγορα για το σχολείο, πήρα την τσάντα μου βιαστικά και κατέβηκα τις σκάλες της πολυκατοικίας περιμένοντας τον πατέρα μου να με πάει στον προορισμό μου με το αυτοκίνητο. Έφτασα στην εξώπορτα, περίμενα να δω αυτό το ναζιάρικο γατάκι, δυστυχώς ή ευτυχώς σκέφτηκα πως θα το πήρε κάποιος να το κρατήσει σπίτι του. Δεν ήθελα να μπω σε κακές σκέψεις. Κατέβηκε και ο μπαμπάς, μπήκε στο χαριτωμένο μπλε smart του, το οποίο μου παραδέχεται κάθε πρωινό πως θα γίνει σύντομα δικό μου και ξεκινήσαμε. Ξεπαρκάρει από τη γωνία, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω βιαστικά μέσα .Ακουμπάω την τσάντα μου στα πόδια μου και βγάζω από την τσέπη μου απρόσεκτα τα ακουστικά του κινητού μου που σίγουρα θα ήταν μπερδεμένα και χρειαζόντουσαν ξεμπέρδεμα! Δεν οδήγησε 3 μέτρα, μέχρι που πήρα την άσχημη απόφαση να σηκώσω τα μάτια μου και να δω αυτό. Αυτό που έκανε πάλι την μικροσκοπική λάμψη στον νου μου να κρυφτεί για το υπόλοιπο της ημέρας λες και ντράπηκε που χάθηκε η ομορφιά της αντικρίζοντας κάτι τέτοιο. Ένα γατάκι, άψυχο στην άκρη του δρόμου, χωρίς να υπάρχει ίχνος ζωής πάνω του, παρά μόνο τα δύο ματάκια του που γυάλιζαν και διαπερνούσαν κάθε πονεμένη ψυχή. Ακόμα μπορούσε να το κάνει. Ακόμα και όταν η ψυχή του είχε αφήσει το μικρό σώμα του άμοιρου ζώου που δεν ξέρω πως το έφεραν οι συγκυρίες, αλλά δεν του είχα δώσει όνομα.
-Κρίμα, και ήταν πολύ παιχνιδιάρικο! είπε ο μπαμπάς μου χωρίς συγκίνηση.
Δεν μίλησα για λίγο, δεν μπορούσε να το συλλάβει ο νους μου.
Απάντησα μονολεκτικά και καταφατικά. Δεν ήθελα να το συζητήσω. Έχω δει αρκετά θύματα στους δρόμους της γειτονιάς μου, αυτό παραήταν τραγικό.

Ίσως να κατάφερε να φύγει από αυτόν τον μισητό κόσμο και να βρει τον δικό του ιδεατό, γεμάτο ελπίδες κόσμο να του χαρίζουν χάδια. Ίσως βρει κάποιον που να του δίνει έμπνευση, όπως ακριβώς έκανε και εδώ.

Η τριλογία του διλήμματος~

Α ναι, εσένα σε είχα ξεχάσει...Όχι, όχι...δεν κατάλαβες. Θα ήταν σωστότερο να πω πως δεν  θα μπορούσα να σε ξεχάσω. Είσαι το μυαλό μου...ο νους μου...Μα, ξεχνιέται η λογική? Δεν γίνεται αυτό. Όχι.. Θα μπορούσα να πω όμως πως μπορεί να μην συμπάσχεις με το υπόλοιπο σώμα όταν θυμάσαι πόσο εγωίστρια είναι η κάτοχος αυτού του εγκεφάλου...Δεν φταις, εσύ μην ανησυχείς!

~

Δεν καταλαβαίνω....νομίζω δεν με ακούς που σου μιλάω...σε νοιάζομαι, είσαι ο κόσμος στον οποίο ζω..γιατί να κάνω κάτι τέτοιο...

Γλυκιά μου συνείδηση και κόσμε, ύπαρξη άυλη που μου προσφέρεις την ζωή, είσαι η φωνή του νου μου και θα συνεχίσω να σε ακούω.

♥

Και εμένα? Γιατί δεν με ακούς ποτέ? Γιατί να ακούσεις μόνο αυτήν! Αν ήταν όλα λογικά, θα ήταν βαρετά...Παίξε με τον κόσμο... γιατί δεν της αρέσω...

Εσένα δεν σου επιτρέπω... δεν της αρέσεις γιατί είσαι απερίσκεπτη. Και αυτό είναι κακό.

~

Σε ευχαριστώ...ενώ νιώθω πως χάνομαι, ξαφνικά βρίσκω επιφάνεια να αναπνεύσω τις σκέψεις. Τη ζωή... Αναδύομαι ξανά στη πραγματικότητα.

♥

Μη! Μη...Θα την αφήσεις να σε ελέγξει και άλλο? Μην το επιτρέψεις, δώσε σε εμένα την ευκαιρία να σε κάνω να αισθάνεσαι έτσι όπως αρμόζει σε μία κοπέλα με τέτοιες χάρες.

Να μου λείπει κάτι τέτοιο. Είσαι ένα τίποτα μπροστά στην ικανότητα της λογικής!

~
Κουράστηκα...θα μπορούσα ίσως..να αναπαυτώ λίγο εδώ, σε αυτό το σημείο. Κοίτα, εκείνο το άνθος ίσα-ίσα που φαίνεται μέσα στο γρασίδι, μέσα στα δέντρα, κοίτα αυτό το χρώμα, ο ουρανός προσπαθεί να τα σκεπάσει με μία κουβέρτα αγνών σύννεφων.  Ώστε, έτσι είναι τα λουλούδια. Μπορώ και βλέπω...δες τα πέταλά του, αυτό το απαλό χρώμα, πόσο όμορφα ανεμίζουν..νιώθω το μεταξένιο τους ένδυμα. Μπορώ να το αγγίξω.. Αυτό...είναι η μυρωδιά του...Η γλυκιά αυτή μυρωδιά φτερουγίζει ανάμεσά μας. Πάρε μία ανάσα και κράτησε τη μέσα σου για πάντα, για εμένα. Μπορώ να οσφραίνομαι..Μα τόσο γρήγορα...τα πέταλά του, πετάνε, για που το έβαλαν?!? Τι είναι αυτό το απόκοσμο βουητό...έφυγαν...Τα πήρε ο αέρας, μόλις με διαπέρασε, τον ένιωσα να σφυρίζει ειρωνικά κοντά μας, εσύ δεν τον ακούς..Αλλά εγώ τον κατάλαβα..Μπόρεσα να τον ακούσω.
♥
Γιατί δεν με ακούς! Αυτή ακούει ό,τι λέω, γιατί δεν σου τα λέει?

File: Comicdom CON Athens 2013

Έχει περάσει ακριβώς μία βδομάδα. Ήταν όμως μία εμπειρία που θα παραμείνει αξέχαστη. Μιλάω φυσικά για την διοργάνωση της Comic Con που έλαβε για 8η χρονιά μέρος στην Ελληνοαμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα. Ένα απίστευτο 3ήμερο το πέρασα εκεί μαζί με την ομάδα του σταθμού μας, τα παιδιά από το Greek Otaku Radio. Τα άτομα που γνώρισα είναι παιδιά και μεγάλοι από τον χώρο των video games, των anime, των comics. Είτε δημιουργοί, είτε θαυμαστές, είτε cosplayers. Τα χαμόγελα ήταν ξεχωριστά και οι διαθέσεις, οι καλύτερες. Αυτό που εισέπραξα από όλη αυτή την ταλαιπωρία που αν μη τι άλλο άξιζε, ήταν το συμπέρασμα πως τελικά δεν περπατώ μόνη μου σε μία κοινωνία. Περπατώ και συνεχώς βρίσκω ανθρώπους σαν εμένα, με κοινά ενδιαφέροντα και καλές προθέσεις. Δεν εννοώ ότι είμαστε ίδιοι, αυτό είναι αδύνατον. Αλλά έχουμε κοινούς σκοπούς. Να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο με αυτά που έχουμε. Μία δυνατή φιλία και καλές προθέσεις.

Σας ευχαριστώ~

Spoil!~ Spoil!~

Teo A., Teo D. and me~

Ο μικρός Δανιήλ έκαψε καρδιές ~

Εἶναι ἀδύνατο νὰ βελτιωθεῖ ὁ κόσμος ἐάν πρῶτα δὲν βελτιωθεῖ ὁ ἄνθρωπος

Πλάτωνας: Όλοι γνωρίζουν για τον Έλληνα Φιλόσοφο, σωστά? Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν πως δεν ήταν το πραγματικό του όνομα, γιατί κανονικά ονομαζόταν Αριστοκλής. Ελάχιστοι επίσης γνωρίζουν για την ζωή του. Γιατί όμως η πλειοψηφία των Ελλήνων και αυτών που γνωρίζουν πως είναι σημαντικό πρόσωπο για την Φιλοσοφία και τον ιδεαλισμό δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις για το έργο του? 

Κατά τη γνώμη μου και το τονίζω, κατά τη γνώμη μου, οι άνθρωποι βρίσκουν χρονοβόρα πράξη το να ερευνούν μέσω των βιβλίων, δεν ασχολούνται με το διάβασμα τόσο όσο θα έπρεπε για να κερδίσουν τις γνώσεις που χρειάζονται. Οι περισσότεροι από εμάς μάλιστα σπάνια καταφεύγουμε πλέον σε βιβλία για πληροφορίες που αναζητούμε.
Πού θέλω να καταλήξω λοιπόν:
Έτυχε σήμερα το απόγευμα να παρακολουθήσω σε επανάληψη μία εκπομπή στην τηλεόραση, την ''Animated* Φιλόσοφοι'' μαζί με τη λατρευτή γιαγιά μου. Σε μία πολύ όμορφη ατμόσφαιρα συζήτησης και χαλάρωσης, δεν τολμήσαμε να αλλάξουμε κανάλι κατά τη διάρκεια του επεισοδίου και δεν σταματήσαμε να συζητάμε γι'αυτή. Μπορεί να ήταν σε επανάληψη, αλλά δεν γνωρίζαμε για το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Η γιαγιά μου είπε:

«Κοίτα με, ξέρεις πως είμαι αγράμματη, και όμως αυτό το πρόγραμμα όσο ανίδεη και αν είμαι μου κίνησε το ενδιαφέρον. Με έκανε να καταλάβω πράματα για τον Πλάτωνα που δεν γνώριζα γιατί ποτέ δεν θα καθόμουν να ψάξω γι'αυτά, δεν ξέρω πως.»

Κατάλαβα πως η τηλεόραση πια έχει λίγα προγράμματα τα οποία αξίζουν πραγματικά όπως αυτό για το οποίο γράφω αυτή τη στιγμή. Ο τρόπος με τον οποίο αφηγείται ο κύριος Γιώργος Χατζηβασιλείου την ζωή και τα επιτεύγματα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων δίνει σε μικρούς και μεγάλους τηλεθεατές την ευκαιρία να δουν ένα κομμάτι της ιστορίας με διαφορετικό μάτι. Γεννά ερωτήματα. Καθώς ψάχνουμε τις απαντήσεις, εκείνες φέρνουν την γνώση. Η γνώση βελτιώνει τους ανθρώπους και αν δε βελτιωθεί ο άνθρωπος, δεν βελτιώνεται ο κόσμος.

*Anima=Ψυχή στα λατινικά
 Στην περίπτωση αυτή, σε μορφή κινουμένου σχεδίου.

Something special!...(edited)

Αύριο σχολείο πάλι, οι βασανιστικές αυτές 5 ημέρες, που δεν περνάνε άμα δεν έχεις κάτι ενδιαφέρον να κάνεις στην τάξη.. Συντροφιά μου κρατάνε τα δύο μπλε μολύβια μου και ένας καμβάς όπως το θρανίο ή τα χαρτιά με τις γραμμές του μοναδικού τετραδίου που κουβαλάω μαζί μου (γιατί μου αρκούν τα κενά δίπλα στα κατεβατά κείμενα των βιβλίων για να σημειώσω κάτι σημαντικό)
Και βέβαια η γόμα μου!

Συνεχίζω λοιπόν το μονόλογο μου ακούγοντας Pearl Jam. Κατά προτίμηση το Black.
Και τρώγοντας κέικ. Τη σοκολάτα τη συνδυάζω με την χαλάρωση, είναι ηδονική ορισμένες φορές. Μου φτιάχνει τη διάθεση, εξάλλου σε ποιον δεν αρέσει η σοκολάτα? Η ζάχαρη που μπαίνει ανάμεσα στα δόντια, ξέροντας πως βλάπτει, κάνω πως δεν την νιώθω, αχ αυτή η γλυκιά ενοχή...
Αν και είναι ακατάλληλη η ώρα για σοκολάτα, ποιος νοιάζεται. Θα δω στο μέλλον τι κακό μου έχει προσφέρει. Μπορεί να αναπολώ το παρελθόν μετά, βέβαια, αλλά θα γνωρίζω πως το χάρηκα όσο τίποτε άλλο
Καληνύχτες~

(η πρώτη μου λέξη δεν ήταν κάποιο επιφώνημα ή κάποια συλλαβή ή ''μαμά'', ήταν ''σοκολάτα''. Το λέω παντού με υπερηφάνεια)

It's been a while..

Αγαπητό ημερολόγιο...όχι.. δεν έχω ημερολόγιο.
Εμ..επανήλθα κάπως.
Βέβαια μετά από τόσο καιρό μου φαίνεται περίεργο, ο νους ποτέ δεν σταματά να λειτουργεί και να δημιουργεί εικόνες. Αλλά εσύ, ήσουν σε ένα δικό σου κόσμο και χάθηκες λίγο μακρυά, έφυγες από τα συνηθισμένα, πράμα που κάνεις σπάνια και το μετανιώνεις συχνά. Γιατί?
Πάλι θα το μετανιώσεις? Πάλι έκανες το ίδιο λάθος και θα νιώθεις ένοχος?
Τι είναι αυτό που σε κάνει να με κινείς προς αυτό που μετά θα μισώ?
Είσαι εχθρός μου?
Μετά από αυτό το ξέσπασμα θα προχωρήσω σε ένα άλλο επίπεδο έκφρασης.
Νιώθω πως έρχομαι πιο κοντά στην ποίηση. Λατρεύω τις μαύρες ιδιότροπες γάτες, με εντυπωσιάζουν τα έργα του Poe.. Ίσως αυτό οδηγήσει στην παράνοια και στην σχιζοφρένεια αλλά από τη στιγμή που είμαι αποδεκτή από τον εσωτερικό ανεξάρτητο κόσμο μου δεν θα με ενδιαφέρει η κρίση των άλλων. Ευτυχώς, παράγοντες όπως το πιοτό δεν με επηρεάζουν.
Με καταπλακώνει ένα βάρος στο στήθος και βλέπω όνειρα που δημιουργούν αυτόν τον κρύο ιδρώτα στο αθώο σώμα μου. Η ψυχή δεν γνωρίζω αν υπήρξε ποτέ ένοχη σε άλλο σώμα.

Ναι, δείχνω μία υπερβολική αγάπη ίσως, για κάτι που θεωρούταν τότε παρανοϊκό . Εξωφρενικό. Όλα αυτά τα περίεργα που γράφω εδώ αντλούν από το νου μου. Βέβαια είχε μεγάλη επίδραση και ένας ποιητής που θαυμάζω.

Αναφορά στο έργο του Edgar Allan Poe- The Black Cat

Friendship NOT

Ένα από τα πράματα που με ενοχλούν σε αυτή τη περίεργη ζωή που έτυχε να είναι δικιά μου, είναι όταν οι φίλοι που περνάω την ελεύθερη ώρα μου μαζί τους έχουν κάποιο πρόβλημα και είναι σε άθλια κατάσταση.
Ακόμα χειρότερα, όταν αρνούνται να τους βοηθήσω και δεν μπορώ να τους φτιάξω την διάθεση.
Είναι πολύ άσχημο πραγματικά. 

Και κάτι που μου έφτιαξε την διάθεση σήμερα ήταν τα γενέθλια του Στέλιου.

Χρόνια πολλά Στέλιο!