Ο Τολμών Νικά

Έτσι, λοιπόν, μετά από μία σειρά ατυχών γεγονότων που έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, έρχομαι στην περίεργη θέση που υποστηρίζω πια το γεγονός ότι η μοναξιά είναι η καλύτερη συντροφιά. Και ποιος θα έρθει να αναιρέσει αυτή την ανεξίτηλη άποψη από τα τοιχώματα του νου μου? Μια γάτα!
~
Χαχα, μια γάτα? Τι θα έκανε μία γάτα που θα σου άλλαζε ολοκληρωτικά τη γνώμη!?

Αυτό θα αναρωτιόμουν και εγώ η ίδια αν δεν συνέβαιναν αυτά τα οποία θα περιγράψω παρακάτω...
Ένα περιβάλλον γεμάτο στρες και αρνητικές λεπτομέρειες που με περιτριγυρίζουν προκαλούν μία ποικιλία συναισθημάτων η οποία μάλλον παραείναι μελαγχολική για ένα αισιόδοξο άτομο σαν και εμένα. Κατεβαίνοντας λοιπόν, μόνη μου όπως πάντα, από το σχολείο μου που βρίσκεται ψηλά στις φυλακές του Κορυδαλλού προς το σπίτι μου, μία απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου, ακούω μουσική για να ξεχαστώ από την μουντή ρουτίνα που σιγά σιγά με σκοτώνει. Η ηρεμία με κυριαρχεί. Φτάνοντας στην εξώπορτα της πολυκατοικίας βλέπω κάτι καθημερινό, ένα γατάκι, να είναι δύο ή τριών μηνών, να κοιτάει επίμονα σαν να  περιμένει με ανυπομονησία κάτι να εμφανιστεί. Αν δεν αγαπούσα τις γάτες, δεν θα έδινα σημασία, αλλά η συγκεκριμένη ήταν ξεχωριστή. Αυτό το βλέμμα που με διαπερνούσε, τελικά με σαγήνευσε, με αποτέλεσμα να σκύψω ήρεμα για να μην το τρομάξω, να χαϊδέψω το κεφαλάκι του με τα άσπρα μαγουλάκια και εκείνο να μου ανταποδώσει με ένα γουργουρητό ικανοποίησης. Έβγαλα τα κλειδιά από την τσάντα μου και με ένα χαμόγελο ευλάβειας, άνοιξα την πόρτα...

Τη επόμενη μέρα, καθώς περπατούσα ξανά τον ίδιο δρόμο και ξανά πλησίαζα στο σπίτι μου, βλέπω το γατάκι, να έχει ξαπλώσει χουζουρεύοντας στο πατάκι της εξώπορτας. Γέλασα, γιατί μου άρεσε το θάρρος του. Τόλμησε να έρθει κοντά στα πόδια μου, να παίξει με την ουρίτσα του ναζιάρικα και να γυρίσει ξανά να με κοιτάξει. Ήταν από τα λίγα γατάκια που έχουν μεγαλώσει και νιώθουν οικειότητα με τους γείτονες εκεί, αντιθέτως, από τα πολλά που έχουμε χάσει και δεν ξαναείδαμε ποτέ.

Έσκυψα πάλι να του χαρίσω ένα χαδάκι, και αμέσως ανέβηκα πάνω να του φέρω κάτι να φάει, οτιδήποτε για να το κάνω χαρούμενο.  Ήταν το μόνο πράμα αυτές τις μέρες που με έκανε να νιώθω λίγο αισιοδοξία. Έπρεπε να το ανταμείψω. Σήκωσε από την χειμερία νάρκη την μικρή λάμψη μέσα στο νου μου που ήταν σκεπασμένη από χιλιάδες σκιές.

Ξυπνώντας το επόμενο πρωί, έχοντας ξεχάσει κάθε καλή πράξη που έκανα την προηγούμενη ημέρα, σηκώθηκα από το κρεβάτι με την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει πράγματι καλά. Ετοιμάστηκα γρήγορα για το σχολείο, πήρα την τσάντα μου βιαστικά και κατέβηκα τις σκάλες της πολυκατοικίας περιμένοντας τον πατέρα μου να με πάει στον προορισμό μου με το αυτοκίνητο. Έφτασα στην εξώπορτα, περίμενα να δω αυτό το ναζιάρικο γατάκι, δυστυχώς ή ευτυχώς σκέφτηκα πως θα το πήρε κάποιος να το κρατήσει σπίτι του. Δεν ήθελα να μπω σε κακές σκέψεις. Κατέβηκε και ο μπαμπάς, μπήκε στο χαριτωμένο μπλε smart του, το οποίο μου παραδέχεται κάθε πρωινό πως θα γίνει σύντομα δικό μου και ξεκινήσαμε. Ξεπαρκάρει από τη γωνία, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω βιαστικά μέσα .Ακουμπάω την τσάντα μου στα πόδια μου και βγάζω από την τσέπη μου απρόσεκτα τα ακουστικά του κινητού μου που σίγουρα θα ήταν μπερδεμένα και χρειαζόντουσαν ξεμπέρδεμα! Δεν οδήγησε 3 μέτρα, μέχρι που πήρα την άσχημη απόφαση να σηκώσω τα μάτια μου και να δω αυτό. Αυτό που έκανε πάλι την μικροσκοπική λάμψη στον νου μου να κρυφτεί για το υπόλοιπο της ημέρας λες και ντράπηκε που χάθηκε η ομορφιά της αντικρίζοντας κάτι τέτοιο. Ένα γατάκι, άψυχο στην άκρη του δρόμου, χωρίς να υπάρχει ίχνος ζωής πάνω του, παρά μόνο τα δύο ματάκια του που γυάλιζαν και διαπερνούσαν κάθε πονεμένη ψυχή. Ακόμα μπορούσε να το κάνει. Ακόμα και όταν η ψυχή του είχε αφήσει το μικρό σώμα του άμοιρου ζώου που δεν ξέρω πως το έφεραν οι συγκυρίες, αλλά δεν του είχα δώσει όνομα.
-Κρίμα, και ήταν πολύ παιχνιδιάρικο! είπε ο μπαμπάς μου χωρίς συγκίνηση.
Δεν μίλησα για λίγο, δεν μπορούσε να το συλλάβει ο νους μου.
Απάντησα μονολεκτικά και καταφατικά. Δεν ήθελα να το συζητήσω. Έχω δει αρκετά θύματα στους δρόμους της γειτονιάς μου, αυτό παραήταν τραγικό.

Ίσως να κατάφερε να φύγει από αυτόν τον μισητό κόσμο και να βρει τον δικό του ιδεατό, γεμάτο ελπίδες κόσμο να του χαρίζουν χάδια. Ίσως βρει κάποιον που να του δίνει έμπνευση, όπως ακριβώς έκανε και εδώ.